کشت عاشق که دهد داد گیاه خشکش

موی چینی ست رگ ابر سیاه خشکش

بی سخا گردن منعم چه کمال افرازد

سر خشکی ست که آتش به کلاه خشکش

سر به غفلت مفرازید ز آه مظلوم

برق خفته ست به فوارهٔ آه خشکش

شاه اگر دامن انعام به خست چیند

نیست جز مهرهٔ شطرنج سپاه خشکش

غفلت بیدل ما تا به کجا گرد کند

ابر رحمت نشود تر به گناه خشکش